غزل شمارهٔ ۶۳۵
غزل شمارهٔ ۶۳۵
رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم
بــر مــن ای اهــل نــظــر عــیــب مــگــیــریــد کــه مــســتــم
هـر شـبـم چـشـم تـو در خـواب نـمـایـنـد که گویند
نــیــســت از بـاده شـکـیـبـم چـکـنـم بـاده پـرسـتـم
تـرک سـر گـفـتـم و از پـای تـو سـر بـر نـگرفتم
در تـو پـیـوسـتـم و از هـر دو جـهـان مـهر گسستم
دســــت شــــســــتــــم ز دل و دیــــده خـــونـــبـــار ولـــیـــکـــن
نــقــش رخــســار تــو از لــوح دل و دیــده نـشـسـتـم
گـــفــتــی از چــشــم خــوش دلــکــش مــن نــیــســتــی آگــه
بـدو چـشـمـت کـه ز خـود نـیـسـتـم آگاه که هستم
تـــا دل انـــدر گـــره زلـــف پـــریـــشـــان تـــو بـــســـتــم
دســت بــنـهـاده ز غـم بـر دل و جـان بـر کـف دسـتـم
تــا قــیــامــت تــو مــپــنـدار کـه هـشـیـار تـوان شـد
زیــن صــفــت مــســت مــی عــشــق تــو کــز جـام الـسـتـم
چـــشـــم مـــیـــگــون تــرا دیــدم و ســرمــســت فــتــادم
گــــره زلــــف تــــو بــــگــــشــــادم و زنــــار بـــبـــســـتـــم
تــو اگــر مــهــرگــســســتــی و شــکــســتــی دل خــواجـو
بـدرسـتـی کـه مـن آن عـهـد کـه بـسـتـم نـشـکـسـتم
غزل شمارهٔ ۶۳۶
روزگــــــــــاری روی در روی نــــــــــگــــــــــاری داشــــــــــتـــــــــم
راســــتــــی را بــــا رخــــش خــــوش روزگـــاری داشـــتـــم
هــمــچــو بــلــبــل مــی‌خــروشــیــدم بــفــصـل نـوبـهـار
زانـــکـــه در بـــســـتـــان عـــشـــرت نـــوبــهــاری داشــتــم
خــوف غــرقــابــم نــبــود و بــیــم مـوج از بـهـرآنـک
کــــز مــــیــــان قــــلــــزم مــــحــــنــــت کــــنــــاری داشــــتـــم
از کـمـیـن سـازان کـسـی نـگـشـود بـر قـلبم کمان
چــون بــمــیــدان زان صــفــت چــابــک ســواری داشـتـم
گــر غــمــم خــون جــگــر مـی‌خـورد هـیـچـم غـم نـبـود
از بــــرای آنــــکــــه چــــون او غــــمــــگــــســـاری داشـــتـــم
درنــفــس چــون بــادم از خـاطـر بـرون بـردی غـبـار
گـــــر بـــــدیــــدی کــــز گــــذار او غــــبــــاری داشــــتــــم
داشــتــم یــاری کــه یــکــسـاعـت ز مـن غـیـبـت نـداشـت
گــر چــه هــر ســاعــت نــشــیــمــن در دیــاری داشــتــم
چرخ بد مهرش کنون کز من به دستان در ربود
گـــوئـــیــا در خــواب مــی‌بــیــنــم کــه یــاری داشــتــم
هـمـچـو خـواجـو بـا بـد و نیک کسم کاری نبود
لـــیـــک بـــا او داشـــتــم گــر زانــکــه کــاری داشــتــم
غزل شمارهٔ ۶۳۷
صـــــبـــــحـــــدم دل را مـــــقـــــیـــــم خـــــلـــــوت جــــان یــــافــــتــــم
از نـــــســـــیـــــم صـــــبـــــح بــــوی زلــــف جــــانــــان یــــافــــتــــم
چـــون بـــمـــهـــمـــانـــخـــانـــهٔ قـــدســـم ســمــاع انــس بــود
آســـــمــــان را ســــبــــزه‌ای بــــرگــــوشــــهٔ خــــوان یــــافــــتــــم
بـــاغ جــنــت را کــه طــوبــی زو گــیــاهــی بــیــش نــیــســت
شـــــاخ بـــــرگـــــی بــــر کــــنــــار طــــاق ایــــوان یــــافــــتــــم
عــقــل کــافــی را کــه لــوح کــاف و نــون مـحـفـوظ اوسـت
درمـــــقـــــام بـــــیـــــخـــــودی طــــفــــل دبــــســــتــــان یــــافــــتــــم
خــــضــــر خــــضــــراپــــوش عــــلــــوی چــــون دلــــیــــل آمــــد مـــرا
خـــــویـــــشـــــتـــــن را بـــــر کـــــنـــــار آب حـــــیــــوان یــــافــــتــــم
طـــــائـــــر جـــــان کـــــوتـــــذرو بـــــوســـــتــــان کــــبــــریــــاســــت
در ریـــــاض وحـــــدتـــــش مـــــرغ خــــوش الــــحــــان یــــافــــتــــم
چـــون در ایـــن مـــقــصــورهٔ پــیــروزه گــشــتــم مــعــتــکــف
قـــطـــب را در کـــنـــج خـــلـــوت ســـبـــحــه گــردان یــافــتــم
در بــــــیـــــابـــــانـــــی کـــــزو وادی ایـــــمـــــن مـــــنـــــزلـــــیـــــســـــت
روح را هـــــــــارون راه پـــــــــور عـــــــــمــــــــران یــــــــافــــــــتــــــــم
بسکه خواندم لاتذر بر خویش و گشتم نوحه گر
خــــویــــشــــتــــن را نــــوح و آب دیــــده طــــوفــــان یــــافـــتـــم
گـــر بـــگـــویـــم روشـــنـــت دانـــم کـــه تـــکـــفـــیــرم کــنــی
کـــــانـــــدریـــــن ره کـــــافـــــری را عـــــیــــن ایــــمــــان یــــافــــتــــم
چـــشـــم خـــواجـــو را کــه در بــحــریــن بــودی جــوهــری
در فـــــــروش رســـــــتـــــــهٔ بـــــــازار عـــــــمـــــــان یــــــافــــــتــــــم
غزل شمارهٔ ۶۳۸
بــدانــکــه بــوی تـو آورد صـبـحـدم بـادم
وگــــرنــــه از چـــه ســـبـــب دل بـــبـــاد مـــی‌دادم
عـــنـــان بـــاد نـــخـــواهـــم ز دســـت داد کـــنـــون
ولی چه سود که در دست نیست جز بادم
مـــــرا حـــــکـــــایـــــت آن مـــــرغ زیـــــرک آمـــــد یــــاد
بـــپــای خــویــش چــو در دام عــشــقــت افــتــادم
ز دســت دیــده دلــم روز و شــب بــفــریـادسـت
اگـــر چـــه مـــن هـــمـــه از دســـت دل بــفــریــادم
مـگـر کـه سـر بـدهـم ورنه من ز سر ننهم
امـــیـــد وصـــل دریـــن ره چـــو پـــای بـــنــهــادم
چــو دجــلــه گــشــت کــنــارم در آرزوی شــبــی
کــه بــاد صــبــحــدم آرد نـسـیـم بـغـدادم
گــمــان مــبــر کــه فـرامـوش کـردمـت هـیـهـات
ز پــیــشــم ار چــه بـرفـتـی نـرفـتـی از یـادم
مــگــر بــگــوش تـو فـریـاد مـن رسـانـد بـاد
وگـرنـه گـر تـو تـوئـی کـی رسـی بـفـریـادم
مـگـو کـه شـیفته بر گلبنی شدی خواجو
کـه بـیـتـو از گـل و بلبل چو سوسن آزادم
غزل شمارهٔ ۶۳۹
در چـمـن دوش بـبـوی تـو گذر می‌کردم
قـدح لـالـه پـر از خـون جـگـر مـی‌کردم
پای سرو از هوس قد تو می‌بوسیدم
در گـل از حـسرت روی تو نظر می‌کردم
سـخـن طـوطـی خـطـت به چمن می‌گفتم
نـسـبـت پـسـتـه تـنـگـت بـشکر می‌کردم
چـشـم نـرگـس بـه خـیال نظرت می‌دیدم
وانگه از ناوک چشم تو حذر می‌کردم
چـون صـبـا سلسلهٔ سنبل تر می‌افشاند
یـاد آن گـیـسـوی چـون عـنبر تر می‌کردم
هـر زمـانـم کـه نظر بر رخ گل می‌افتاد
صـفـت روی تـو با مرغ سحر می‌کردم
چون کمانخانهٔ ابروی تو می‌کردم یاد
تــیــرآه از ســپــر چـرخ بـدر مـی‌کـردم
مــشـعـل مـه بـدم سـر فـرو مـی‌کـشـتـم
شمع خاور ز دل سوخته بر می‌کردم
چـون فـغان دل خواجو بفلک بر می‌شد
کـار دل هـمـچـو فـلـک زیر و زبر می‌کردم
غزل شمارهٔ ۶۴۰
مـــی‌گــذشــتــی و مــن از دور نــظــر مــی‌کــردم
خــاک پــایــت هــمـه بـر تـارک سـر مـی‌کـردم
خـــرقـــهٔ ابـــر بـــخـــونـــابـــه فــرو مــی‌بــردم
دامــن کــوه پــر از لــعــل و گــهــر مــی‌کـردم
چون به جز ماه ندیدم که برویت مانست
نـــســـبــت روی تــو زانــرو بــقــمــر مــی‌کــردم
تــا مــگــر بــا تــو بــزر وصـل مـهـیـا گـردد
مـــس رخـــســـار ز ســودای تــو زر مــی‌کــردم
هــرنــفــس کــز دهــن تــنـگ تـو مـی‌کـردم یـاد
مـــلـــک هـــســـتـــی ز دل تـــنـــگ بـــدر مـــی‌کــردم
دهـــن غـــنـــچــهٔ ســیــراب چــو خــنــدان مــی‌شــد
یــاد آن پــسـتـهٔ چـون تـنـگ شـکـر مـی‌کـردم
چــهــرهٔ بــاغ بــخـونـابـه فـرو مـی‌شـسـتـم
دهـــن چـــشـــمـــه پـــر از لــلــی تــر مــی‌کــردم
چـون بـیـاد لـب مـیـگـون تـو مـی‌خـورد شراب
جــام خـواجـو هـمـه پـرخـون جـگـر مـی‌کـردم
غزل شمارهٔ ۶۴۱
عـــشـــق آن بـــت ســـاکـــن مـــیـــخـــانـــه مـــی‌گــردانــدم
جــــان غــــمــــگـــیـــن در پـــی جـــانـــانـــه مـــی‌گـــردانـــدم
آشــــنــــائــــی از چــــه رویــــم دور مـــی‌دارد ز خـــویـــش
چـــون ز خـــویــش و آشــنــا بــیــگــانــه مــی‌گــردانــدم
تـــــرک رومــــی روی زنــــگــــی مــــوی تــــازی گــــوی مــــن
هـــــنــــدوی آن نــــرگــــس تــــرکــــانــــه مــــی‌گــــردانــــدم
بـسـکـه مـی‌تـرسـانـد از زنـجـیـر و پـنـدم مـی‌دهـد
عــــاقــــل بــــســــیــــار گــــو دیــــوانـــه مـــی‌گـــردانـــدم
دانـــهٔ خـــالــش کــه بــر نــزدیــک دام افــتــاده اســت
بـــــا چــــنــــان دامــــی اســــیــــر دانــــه مــــی‌گــــردانــــدم
آتـــش دل هـــر شـــبــی دلــخــســتــه و پــر ســوخــتــه
گـــرد شـــمـــع روش چـــون پـــروانــه مــی‌گــردانــدم
آرزوی گـــــنـــــج بـــــیـــــن کـــــز غـــــایـــــت دیـــــوانــــگــــی
روز و شـــب در کـــنـــج هـــر ویـــرانــه مــی‌گــردانــدم
بــا خــرد پــیــمــان مـن بـیـزاری از پـیـمـانـه بـود
ویـــنـــدم از پـــیــمــان غــم پــیــمــانــه مــی‌گــردانــدم
من بشعر افسانه بودم لیکن این ساعت بسحر
نـــرگـــس افـــســـونـــگـــرش افـــســـانـــه مـــی‌گـــردانـــدم
اشـــتـــیـــاق لـــعـــل گــوهــر پــاش او در بــحــر خــون
هـــمـــچـــو خـــواجـــو از پـــی دردانـــه مـــی‌گــردانــدم
غزل شمارهٔ ۶۴۲
گــر مــی‌کــشـنـدم ور مـی‌کـشـنـدم
گــردن نــهــادم چــون پـای بـنـدم
گـــفـــتـــم ز قــیــدش یــابــم رهــائــی
لــیــکـن چـو آهـو سـر در کـمـنـدم
ســــرو بــــلــــنـــدم وقـــتـــی در آیـــد
کـــز در درآیـــد بـــخـــت بـــلـــنـــدم
بر چشم پرخون چون ابر گریم
بـر دور گـردون چـون برق خندم
پــنــد لــبــیــبــان کــی کــار بــنـدم
زیـرا کـه سـودی نـبـود ز پـنـدم
جـور تـو سـهـلـست ار می‌پسندی
لــیــکــن ز دشــمــن نــایــد پـسـنـدم
گــر خــون بــرآنــی کــز مـن بـرانـی
از زخـــم تـــیــغــت نــبــود گــزنــدم
صـورت نـبـنـدم مـثـل تـو در چـیـن
زیــرا کــه مــثــلــت صــورت نـبـنـدم
گـفـتـی کـه خـواجو در درد میرد
آری چــــه درمــــان چـــون دردمـــنـــدم
غزل شمارهٔ ۶۴۳
وقـــــتـــــســـــت کـــــز ورای ســـــراپــــردهٔ عــــدم
ســلــطــان گــل بــســاحــت بـسـتـان زنـد عـلـم
دریـــا فـــکـــنــده ذیــل بــغــلــتــاق فــســتــقــی
هــر دم عــروس غــنــچــه بــرون آیــد از حــرم
از کـــلـــک نـــقـــشــبــنــد قــضــا در تــحــیــرم
کـز سـبـزه بـر صـحیفهٔ بستان زند رقم
آثــار صــنــع بــیــن کــه بــتــاثــیــر نــامـیـه
هــر دم لــطــیــفـه‌ئـی بـوجـود آیـد از عـدم
صـــحـــن چـــمـــن ز زمـــزمـــهٔ بـــلـــبـــل ســحــر
گــــردد پـــر از تـــرنـــم زیـــر و نـــوای بـــم
از آب چــشــمـه تـیـره شـود چـشـمـهٔ حـیـات
وز صـــحـــن بـــاغ رشـــگ بــرد گــلــشــن ارم
جـعـد بـنـفـشـه بـیـن ز نـسـیـم سـحـرگـهی
هـمـچـون شـکـنـج طـره خـوبـان گـرفـته خم
گــر در چــمــن بــخــنــده درآیــد گـل در روی
بــاور مــکــن کــه او بــدوروئــیــسـت مـتـهـم
نـرگـس چـو شـوخ دیـدگـی از سر نمینهد
نـــازک دلـــســـت غـــنـــچــه از آن مــی‌شــود دژم
بــیــچــاره لــالـه هـسـت دلـش در مـیـان خـون
گــوئــی ز دســت بــاد صــبــا مـی‌بـرد سـتـم
بر سرو سوسن از چه زبان می‌کند دراز
آزاده راز طـــــــعـــــــن زبــــــان آوران چــــــه غــــــم
خـواجـو چو سرو تا نکنی پیشه راستی
نــــــتــــــوان نــــــهــــــاد در ره آزادگــــــی قــــــدم
بـخـرام سـوی بـاغ کـه چـون لـعـل دلـبران
عـــیــســی دمــســت نــکــهــت انــفــاس صــبــحــدم
و اطراف بوستان شده از سبزه و بهار
هــمــچـون بـسـاط مـجـلـس فـرمـانـده عـجـم
بـــر یـــاد بـــزم آصـــف جـــمـــشــیــد مــرتــبــت
بـر کـف نـهـاده لـالـهٔ دلـخـسـته جام جم